صبا 110

﴿ تَنَزَّلُ الْمَلَائِکةُ وَ الرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِم مِّن کلِّ أَمْرٍ ﴾

شب قدر

 افسوس که عمری پی اغیار دویدیم           از دوست بماندیم و به منزل نرسیدیم

سرمایه زکف رفت و تجارت ننمودیم          جز حسرت و اندوه متاعی نخریدیم

مرا چه به تجارت؟! مرا چه به دوست؟! من کجا و بریدن از اغیار و به دنبال تو دویدن؟!

من کجا و تو؟! من همان­م که دینم با ماه رمضان شروع می­شود و با عید فطر تمام!

و فقط همان چند روز است که معنای غربت را می­فهمم و بس.

من کجا و تو؟!

من همان­م که افسوسِ همه چیز را می­خورم؛ جز افسوس عمری که دور از تو گذرانده ­ام.

من همان­م که در اوجِ پافشاری به درگاه خداوند، بالاترین خواسته ­هایم، تنها و تنها حولِ وجودِ خودم می گردد. سلامتی­م! دارایی­ ام! مدرک­م! خودم! خودم! و خودم!

اصلاً نیندیشیده­ ام که نگاه تو چه ­قدر برتر از همه ­ی دارایی­ های دنیاست!

شادمانی تو کجا و شعفِ مال اندوزی؟!

من چه می­دانم لب­خند رضایت تو چیست؟!

من چه می­فهمم شادی مادرِ تو چه­ قدر قیمتی است؟!

 من کجا تو را شناخته ­ام و کجا دانسته ­ام تو در نزد خدای متعال چه منزلتی داری که خلایق به وجود تو روزی می­خورند و آسمان به برکت تو فرو نمی­ریزد.[1]

من کجا و تو؟!

گفتند: شب قدر، شب نزول قرآن است. گفتند: ﴿ اِنّا اَنْزَلْناهُ فی لَیلَةِ الْقَدْرِ ﴾

 

می­گویم: قرآنِ ناطق تویی؛[2]

ترجمانِ قرآن تویی؛[3]

آیات بینات قرآن در سینه­ ی توست؛[4]

تفسیر قرآن به لسانِ توست.[5]

گفتند: شب قدر را هرکسی نمی­داند چه شبی است؟  

می­گویم: مگر قدر تو را هرکسی می­فهمد؟!

مگر کسی به شناخت تو نائل شده­ است؟!

مگر ادراک من، درک تو نموده است؟!

گفتند: شب قدر از هزار ماه بهتر است؟ ﴿ لَیلَةُ الْقَدْرِ خَیرٌ مِنْ اَلْفِ شَهْرٍ.﴾

می­گویم: مگر ماهی بهتر از روی ماه تو می شود؟! تو که از هزار هزار ماه، برتری!

گفتند: در شب قدر، ملائکه و روح نازل می شوند، به امر پروردگارشان. ﴿ تَنَزَّلُ الْمَلائِکةُ وَ الرُّوحُ فیها بِإذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کلِّ اَمْر.﴾

می­گویم: ملائکه خادمان درگاه تواند![6]

اینان که حلقه ی بندگی تو زینت گوش ­هایشان است؛

اینان که در شبِ قدر صعود و نزولشان به نزد توست؛[7]

اینان نامه­ ی تقدیر خلایق را امشب به نزد تو می­ آورند تا تو سرنوشت همگان را امضا کنی.

این­ها را گفتم تا بگویم: هر چه کرده ­ام و هر چه هستم - که خودم می­دانم پستِ پست­م - امشب گدای تو ام و جز تو را گدایی نمی­کنم.

می­خواهم بگویم: امشب، شب بروزِ قدر و منزلت توست.

می­خواهم بگویم: خاک دو عالم بر سر من، اگر حاجتِ مادر تو امشب صدر حاجاتم نباشد!

می خواهم بگویم: اف بر روی سیاهم، اگر رهایی شما از زندان غیبت به اندازه­ ی گرفتاری ­ها و مشکلات خودم برایم مهم نباشد.

می­خواهم بگویم: عطشناک، دعایت می کنم! دیوانه ­وار ضجّه­ ات می­زنم!

و از خدای حسین علیه ­السلام، به حق حسین علیه­ السلام، شفای سینه­ ی سوخته­ ی حسین علیه ­السلام را به ظهور تو می طلبم.[8]

این کم­ترین کاری است که غلامِ نان و نمک خورده ­ی تو می­تواند بکند.

این پیشِ پا افتاده­ ترین کاری است که بنده­ ی آبرو از تو یافته، می تواند بکند.

این در مقابل سایه ­ی پدری تو هیچ است!

بمیرم برای چشمان اشک بارت! بسوزم برای دل سوخته ­ات!

---

[1]. امام ابوالحسن­ الرضا علیه السلام فرمودند:« بِنا یُمْسِکُ السَّماواتِ وَ الاَرْضَ اَنْ تَزُولا »؛ تفسیر کنزالدقائق، ذیل آیه­ی 41 سوره­ی مبارکه ­ی فاطر.

[2]. امیرمؤمنان علیه ­السلام فرمودند:« هذا کِتابُ اللهِ الصّامِت وَ اَنَا کِتابُ اللهِ النّاطِق »:« این کتابِ خاموشِ خداست و من کتاب ناطقِ خدا هستم »؛ وسائل­الشیعه 18: 20، رقم 12.

[3].« سلام بر تو ای تلاوت کننده­ ی کتاب خدا و ترجمانِ آن! »؛ زیارت آل یاسین.  

[4]. عنکبوت(29): 50: ﴿ بَلْ هُوَ آیاتٌ بَیِّناتٌ فی صُدُورِ الَّذینَ اُوتُوا العِلْمَ ﴾؛ روایات فراوانی ذکر شده که این آیه را به ائمه علیهم­ السلام اختصاص داده است؛ ر.ک. تفسیر کنزالدقائق 7: 541.

[5]. وسائل­ الشیعه 18: 145، ح50.  

[6].« اِنَّ المَلائِکَةَ لَخُدّامُنا وَ خُدّامُ مُحِبّینا »؛ علل الشّرایع 1: 5، باب هفتم، ح1.

[7]. پیوند معنوی با ساحت قدس مهدوی: 164 (ذیل تکلیف29).

[8].« یا رَبَّ الحُسَینِ، بِحَقِّ الحُسَینِ، اِشْفِ صَدْرَ الحُسَینِ بِظُهُورِالحُجَّة»؛ در کامل الزیارات، ص 414 این دعا این­گونه آمده است: «اَللَّهُمَّ رَبَّ الحُسَینِ، اِشْفِ صَدْرَ الحُسَینِ؛ اَللَّهُمَّ رَبَّ الحُسَینِ، اُطْلُبْ بِدَمِ الحُسَین.»