کاروان اشک

 

 لا یــوم کیومک یا ابـــــا عبــــــدالله...

﴿ یا أَیهَا الَّذِینَ آَمَنُوا کونوا أَنصَارَ اللَّهِ کمَا قَال عِیسَى ابْنُ مَرْیمَ لِلْحَوَارِیینَ مَنْ أَنصَارِی إِلَى اللَّهِ قَالَ الْحَوَارِیونَ نَحْنُ أَنصَارُ اللَّهِ...﴾

کیست خدا را یاری کند؟
آه و افسوس! این امام حسین علیه السلام است که در میان دشت، با تنی خسته و مجروح، بر پیکر خمیده ی تیغِ جهادِ خود تکیه زده، رساترین فریاد تاریخ را سر داده و صدایش در آسمان ها نیز جگرسوز و غم بار گشته که:

«هَلْ مِنْ ناصِرٍ ینْصُرُنی؟»

نکند که مولا بی یاور شده؟! اگر چنین است، چه طور این خیل ملائک در آسمان، گوش دل به فرمان آن بزرگوار سپرده‎اند؟
یاور تو کیست جز خدا که بر گوش این نانجیبان، کلام حق می خوانی؟ مگر عبدالله بن حرّ نبود که یاری شما را رد کرد و تنها خواست اسبی برایتان به کمک بفرستد؟! حال آن که همگی محتاج و فقیرند و این شمایید دارندگان همه ی ذخائر دارین. و تو ای محبوب خدا! حجت و حبیب خدایی که اگر اشارتی از تو باشد، زمین سراسر از ملائکی می شود که جنگ در رکاب تو را آرزو و افتخاری بس عظیم می پندارند.
حال این ملائک که آرزومندند و این عبدالله بن حرّ که بر جان خود ترسیده.
کاش بودیم! کاش بودیم آن زمان که تو تنهای تنها، در میان دشمنانی بودی که به تنهایی ات می خندیدند!
کاش بودیم و در زیر نگاه آسمانی تو، جانِ یک باره که سهل است، جان هفتاد باره ی مان را فدای تو می کردیم!

پس حواریان مهــــدی کجایند؟؟؟

کاش بودیم و با یاریت می خریدیم آن چه را که دشمنانت فروختند!

و آن نبود؛ مگر سعادت و رستگاری

و در زیر سایه ی تو بودن،
به هم راه خشنودی خدا و پیامبر صلی الله علیه و آله.
آری! فروختند و چه ارزان هم فروختند! یکی به بهای ملک ری و دیگری برای کیسه ای گندم!!
کاش آنان که شمشیر کینه ی پدرت را به روی تو و فرزندانت کشیدند، قدر نعمت یاری تو را می دانستند!
کاش این تنها آرزو نبود و می توانستیم در یاری تو دستانت را به دست گیریم و خدا را خشنود کنیم!
می دانی ای حجت خدا! خدا تو را و یاری ات را بسیار دوست می دارد؛ چرا که یاری برگزیدگان درگاهش را یاری خود دانسته است و به یاورانشان، بشارت های نیک داده.
مولای من! کربلا غمی شد جاودان و آرزوی یاری تو، رؤیایی بی کران؛
لیک ما ناتوانان، مهدی علیه السلام را نیز فراموش کرده یم.
مگر امام زمان ما نشانی از غربت جدّ مظلومش ندارد؟! آیا دشمنانش کم اند؟!
آیا کسی هست که هر روز حتی به قدر ساعتی به یاد غربت او آشفته گردد و اشک غم بریزد؟
غیبت دردناک است. بنشینی و ببینی مادرت را چگونه شهید کرده اند؛
پدرت چه طور شهید محراب شده؛ نیاکانت چگونه بر دشت ها، در خون تپیده اند؛ این ها همه سخت است.

غیبت دردناک است. بنشینی و ببینی مادرت را چگونه شهید کرده‎اند...

چشمانمان را بگشاییم. زمین که هیچ گاه از حجت خدا خالی نمی شود.
اگر قصد یاری مولایمان حسین علیه السلام را داریم، اکنون فرزند او حضرت مهدی علیه السلام زنده است؛
فرزند آخرین ِحسین علیه السلام.
همان که هر روز، اشک به چشم دارد و برای من و تو به درگاه خدا استغفار می کند.
پس حواریان مهدی کجایند؟ یاوران مهدی به سوی خدا، همانان اند که دوست دارند خدا را یاری کنند.
و خداوند خود آموخته است که چگونه می توان او را یاری کرد:
﴿ ای کسانی که ایمان آورده اید! یاوران خدا باشید؛ همان گونه که عیسی بن مریم حواریان را گفت: کیان اند یاوران من به سوی خدا؟ ﴾
پس اگر کسی می خواهد خدا را یاری کند، باید امروز حجت خدا را یاری کند.
هر چند عاشورا تنها یک روز بود و هیچ روزی به مانند عاشورا و هیچ زمینی همتای کربلا نیست؛
اما یاری امامِ زمان، امروز هم ممکن است و راه بر این توفیقِ بزرگ بسته نیست. دشمنان همه صف به صف، کمر به خیانت و ظلم به حضرت مهدی علیه السلام و دین او بسته اند و این ماییم که دست یاری خدای بی نیاز و حجت او پیش رویمان قرار گرفته است.
بشتابیم که بهشت را ارزان می فروشند.
نکند که آن را ارزان بفروشیم!...